Bu gün sevin, bu gün bağışlayın, bu gün başlayın...

"Hamımız nədənsə qorxuruq. Səhv etməkdən. Gecikməkdən. Anı əldən verməkdən. Səhv insanı və ya səhv yolu seçməkdən. Amma elə bir qorxu var ki, insanlar bu haqda nadir hallarda danışır — onu bir fincan qəhvə arxasında söhbətdə eşitməzsən. Çünki bu qorxu daha sonra gəlir. O, həyatın gurultulu anları sakitliyə çevrildikdə, ambisiyalar azaldıqda gəlir. Və o belə səslənir: «Mən həyatımı necə yaşadığıma görə peşman olmaqdan qorxuram». Həyatın necə keçdiyindən. Arzularımı tez-tez 'sonraya' saxladığımdan və 'indi' ilə nadir hallarda yaşadığımdan."

Bu hissə insanın həyat fəlsəfəsini, vaxtın və qərarların dəyərini dərindən dərk etdiyi bir məqamı ifadə edir. Gənclik illərində çoxumuz məqsədlər uğrunda qaçır, bəzən "indi"ni unuduruq. Amma zaman keçdikcə, sakitlik gəldikdə, geriyə baxıb nə qədər az "həqiqi şəkildə yaşadığımızı" düşünmək, ən böyük peşmanlıqlardan birinə çevrilə bilər.

Bu qorxu — "peşman olmaq qorxusu" — həyatı passiv deyil, şüurlu yaşamağın nə qədər vacib olduğunu bizə xatırladır. Çünki heç nə — pul, şöhrət, vəzifə — bizə keçmişdə itirdiyimiz vaxtı və fürsətləri geri qaytarmır. Və ən ağrılı hiss — özünü çox gec başa düşmək ola bilər.

"İndi yaşa"

Həyat göz qırpımında keçir. Biz isə çox zaman “sonra edərəm”, “vaxtı var” deyə deyə bu günün gözəlliklərini sabahlara saxlayırıq. Halbuki sabahın zəmanəti yoxdur.

İnsan hər şeyi düzəldə bilər — səhvləri, yolları, hətta seçimləri də. Amma itirilmiş zamanı geri qaytara bilməz. Ən böyük peşmanlıq da elə bu olur: "Kaş o vaxt cəsarətli olardım", "Kaş bir dəfə də özümü seçərdim"...

Ona görə də — bu gün sevin, bu gün danışın, bu gün bağışlayın, bu gün başlayın. Heç vaxt tam hazır olmayacağıq. Heç vaxt hər şey mükəmməl olmayacaq. Amma həyat da bizi gözləməyəcək.

Öz həyatını başqasının arzularına görə yox, ürəyinin səsi ilə yaşa. Çünki gün gələcək, sakitlik çökəcək… Və sən geriyə baxanda, "mən həqiqətən yaşamışam" deyə bilmək istəyəcəksən.

✍️"Ulusum".az