"Özünüzdən əl çəkin": Özünüinkişaf kultuna çevriləndə...

Son illərdə özünüinkişaf (self-development) anlayışı təkcə şəxsi inkişaf vasitəsi olmaqdan çıxıb, sanki yaşamaq üçün şərt, sosial dəyər meyarı və psixoloji təzyiq formasına çevrilib. Tony Robbins, Jordan Peterson və oxşar “motivasiya ikonaları” bir çoxları üçün müasir dövrün “peyğəmbərlərinə” çevriliblər. Onlar özlərini inkişaf etdirməyi, zaman itirməməyi, daha yaxşı versiyaya çevrilməyi və heç vaxt dayanmağı təbliğ edirlər.

⚖️ Ancaq sual buradadır:

Daimi inkişaf harada faydalıdır və harada insanın özünü tükətməsinə səbəb olur?

🌪️ İnkişafın kölgəsində tükənmək

Bəli, inkişaf gözəldir. Yeni bacarıqlar öyrənmək, daha sağlam olmaq, daha uğurlu karyera qurmaq istəyi normaldır. Amma bu, daimi özünü dəyərləndirmə ilə müşayiət olunursa — “nəyə görə hələ də bu nəticəni əldə etməmişəm?”, “niyə hələ də özümü kifayət qədər yaxşı hiss etmirəm?” kimi düşüncələrə çevrilirsə — artıq bu, sağlam deyil.

Özünüinkişaf adından özünü daimi qınama, digərləri ilə müqayisə, emosional yorğunluq, tənhalıq və nəhayət, tükənmişlik sindromu (burnout) gəlir.

💬 Sual: “Niyə?”

Bu yerdə bəziləri təhlükəli, amma dürüst suallar verməyə başlayır:

Mən doğrudanmı özüm olmaq üçün inkişaf edirəm?

Yoxsa sosial mediada gördüyüm uğurlu insanların arxasınca qaçıram?

Mən özümü inkişaf etdirirəm, yoxsa sadəcə xoşbəxt olmadığımı ört-basdır etməyə çalışıram?

Bu suallar rahat cavablar tələb etmir. Amma onlar həqiqi azadlığın və sağlam özünüqəbulun başlanğıcıdır.

☯️ Balans: Özünü qəbul + inkişaf

Əslində, sağlam özünüinkişaf – özünü bəyənməyə mane olmamalıdır. İnsan özünü sevmədən başladığı hər inkişaf cəhdi, daxildəki boşluğu doldurmağa yönəlmiş müvəqqəti səy olur.

Daha sağlam yanaşma budur:

Mən özüm üçün çalışıram, başqası üçün yox.

Hər şeyə çatmaq məcburiyyətində deyiləm.

Bəzən dayanmaq, nəfəs almaq, tənbəllik etmək haqqımdır.

📌 Nəticə:

Özünüinkişaf – məqsəd deyil, vasitədir. Həyatı daha mənalı etmək üçündür, həyatı yox etmək üçün yox. Əgər bu yol sizi yükləyirsə, özünüzü daim qınamağa məcbur edirsə, səssizcə ağrıdırsa — bəlkə də bu, artıq inkişaf deyil, özünü tənqid kultudur.

✍️"Ulusum".az