Kədərli Gözlü Şahzadə: Sürəyya Bəxtiyarinin doyulmamış xoşbəxtliyi

Şərqin o qədim saraylarında, günəşin batışı ilə yavaşca gizlənən məhəbbətlərin və kədərin iç-içə keçdiyi bir dünya var. Bu dünyanın ən təzadlı və ən acınacaqlı hekayələrindən biri, Şahzadə Sürəyya Bəxtiyarinin təcrübi həyatıdır. Bütün ərəb şahlarının sevgi hekayələri "Min bir gecə" kimi parlaq və mistik olmasa da, Sürəyya Bəxtiyari həyatının hər anı, onun təəssüf ki, hər zaman çatmadığı xoşbəxtliyinin rəmzi oldu.

Sürəyya Bəxtiyari, bir monarxın gözündə təkcə bir qadın yox, həm də bir ideal, bir sevgi simvolu idi. Onun gözləri, hər zaman bir kədər və dərd ilə dolu, sanki bir sarayın tavanına qarşı kədərlə baxan bir şahzadənin gözləriydi. Şah onun gözlərinə olan sevgisini ifadə etməkdə bəzən sözlərə belə ehtiyac duymurdu. Lakin bu cür təriflənən bir qadın, o qədər dərin və qarışıq duyğulara sahib bir varlıq idi ki, nə qədər sevilmiş olsa da, ən böyük boşluğu içində yaşadı.



Şahzadə Sürəyya heç vaxt həqiqi mənada xoşbəxt ola bilmədi, çünki ona göstərilən sevgi, ona göstərilən ehtiramlar çox vaxt bir zəncirdən başqa bir şeyə bənzəmirdi. O, nə qədər yüksəkdə olsa da, özünü həmişə bir türmənin içində hiss edirdi. Onun gözləri, möhtəşəm bir sarayın pəncərəsindən baxan, amma heç zaman sərbəst olmayan bir qadının gözləri idi.



2003-cü ildə çəkilən "Sürəyya" filmi, Şahzadə Sürəyya Bəxtiyarinin bu faciəli və toxunulmaz hekayəsini ekranlara daşıdı. Filmdə göstərilənlər yalnız bir şahzadənin həyatı ilə əlaqədar deyil, həm də qadınların həyatında əsrlər boyu sıxışdırıldığı, arzu və istəklərinin cəmiyyətdə heç vaxt duyulmadığı, həmişə bir məcburiyyət içində yaşadıqları bir gerçəyi simvolizə edirdi.



Sürəyya, əslində bir mükəmməlliyin təcəssümü deyil, insanlığın və sevginin ağır zəncirlərində sıxılmış bir ruh idi. Şərq saraylarında, gözəllik və məhəbbət bir yalan idi, çünki bir insanın ruhunu tamamilə ələ keçirmək, ona heç vaxt özünü tam azad hiss etmə imkanı verməmək — bu, monarxiyanın qəbul etdiyi sevgi idi. Sürəyya, təkrar-təkrar ən dərin istəkləri ilə qapalı qaldı və bir gün belə tam həqiqi sevgini tapmadı.

Onun hekayəsi bir çox qadının həyatını, bir çox tarixi dönəmi simvolizə edir: Bəxtiyarinin həyatını izləyərkən, izləyicilər yalnız bir şahzadənin üzüntüsünü deyil, həm də qadınların əsrlər boyu çəkdiyi ağrıları və duyduqları çatışmazlıqları da görürlər.



Sürəyyanın hekayəsi bir çoxları üçün bir dərs, bir xəbərdarlıq oldu: sevgi sadəcə başqalarının ona təqdim etdiyi bir əşya deyil, insanın öz içindəki dərinliyi, azadlığı, və ruhu ilə əlaqəlidir. O, nə qədər sevilirsə, o qədər yalnız idi. Şahzadə Sürəyya, hekayəsinin sonunda bəlkə də bütün bu illər boyu axtardığı şeyin, əslində özünü tapmaq olduğunu anladı — amma təəssüf ki, çox gec idi.